«Նույնիսկ եթե այս մոլորակի վրա բոլորը տարբեր կերպ մտածեն, ես կմտածեմ այնպես, ինչպես մտածում եմ»:

Նա առաջինն էր, ով բացահայտորեն և առանց գրաքննության բարձրաձայն խոսեց Եվրոպային մոտեցող վտանգների մասին ՝ Արևելքից, մասնավորապես իսլամական երկրներից արտագաղթի ընդարձակման տեսքով: Նա դասախոսել է Իտալիայի և Ամերիկայի բազմաթիվ համալսարաններում, այդ թվում ՝ Հարվարդում, Չիկագոյում, Յեյլում: Նրա գրքերը, հոդվածները և հարցազրույցները թարգմանվել են 26 լեզուներով:

Ոմանց համար նրա տեսակետները խիստ էին և վիրավորական, ոմանց համար՝ արդար և ամոքիչ: Բայց հենց նա կարողացավ հասարակության մեջ մեծ արձագանք ստանալ Եվրոպային սպառնացող քաղաքակրթական վտանգի թեմայի շուրջ և համաշխարհային հռչակ ձեռք բերել: Նա «դաժան և չխնայող» հարցազրույցներ է ունեցել աշխարհի այնպիսի մեծանուն գործիչների հետ, ինչպիսիք են ԱՄՆ պետքարտուղար Հենրի Քիսինջերը, Պաղեստինի առաջնորդ Յասեր Արաֆաթը, Հնդկաստանի վարչապետ Ինդիրա Գանդին, Իսրայելի վարչապետ Գոլդա Մեյրը, Իրանի առաջնորդ Այաթոլլա Խոմեյնին և Լիբիայի առաջնորդ Մուամար Քադաֆին:

Նա իր կյանքը նվիրեց ֆաշիզմի և ամբողջատիրության բոլոր ձևերի, իսկ տարիներ անց ՝ իսլամական ֆունդամենտալիզմի դեմ պայքարին, որում տեսնում էր նույն ֆաշիզմի դրսևորումները:

Այս հակասական, վառ լրագրողը իտալացի Օրիանա Ֆալլաչին է: Նա ծնվել է 1929 թ. Իտալիայում` Ֆլորենցիայում: Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի թեժ պահին` 14 տարեկան հասակում, երբ նրա երկիրը գտնվում էր նացիստների տիրապետության տակ, նա իր հոր հետ միանում է Մուսոլինիի ռեժիմի դեմ դիմադրություն ցույց տվող ստորգետնյա շարժմանը:

Նրա աչքի առաջ նացիստները խոշտանգում էին հորը, աշխարհի թեժ կետեր գործուղումների ժամանակ նրա կյանքը մեկ անգամ չէ, որ վտանգի տակ էր դրվում, մինչև անգամ այն պահը, երբ նրան ծանր վիրավորված և արնաշաղախ նետում են դիակների մի կույտի մեջ` կարծելով, որ մահացել է:

Պատերազմական ժամանակահատվածի մանկությունը նրա մեջ հասունացնում է մարտական ​​ոգին, որն արտահայտվում էր ազնիվ և ուղիղ հայտարարություններով: Նա երբեք չի խոնարհում իր հոգին և չի փորձում որևէ մեկին դուր գալ: Դեռահաս տարիքում Ֆալլաչին իր առջև նպատակ է դնում պայքարել կամայականության և բռնության դեմ: Նրան կարելի էր անվանել ձախ գաղափարախոսության դեմոկրատ:

Լրագրողի իր կարիերան նա սկսել է 16 տարեկանում և այդ պահից սկսած հրատարակվել է այնպիսի հեղինակավոր ամսագրերում, ինչպիսիք են «Նյու Յորք Թայմսը», «Վաշինգտոն Փոստը», «Լոս Անջելես Թայմսը», «Կորրիե դելա Սեռան», «Նուվել Օբսերտվատորին» և այլն: 

Նրա քաղաքական հայացքների և հետագա լրագրողական գործունեության շրջադարձային պահը դարձավ 2001 թ. սեպտեմբերի 11-ին տեղի ունեցած ողբերգությունը, որին նա ականատես եղավ: Նա առաջին քաղաքական լրագրողներից էր, ով ոչ միայն կանխատեսել էր ահաբեկչության լիարժեք վտանգը, այլ համարում էր սա իսլամական արմատական ընդարձակման գործիք ամբողջ աշխարհում:

Այդ պահից նա իր կյանքը նվիրեց ահաբեկչության դեմ պայքարին և սկսեց իսլամական դավանանքը համարել սպառնալիք եվրոպական (ներառյալ ամերիկյան) քաղաքակրթությանը:

Նա նշում էր, որ ըստ էության, մուսուլմանների գործունեությունն այսօր Եվրոպայում պարզապես շարունակությունն է այն գործընթացի, որը նրանք սկսել են 7-րդ դարում (իսլամի ծնունդով): Դա արշավանք է, որը միշտ կար, բայց կարճ ժամանակով ընդհատվել էր Առաջին աշխարհամարտից հետո Օսմանյան կայսրության փլուզումով:

Նրա խիստ դիրքորոշումը նրա համար շահեց միլիոնավոր մարդկանց սերն ու հարգանքը, միևնույն ժամանակ ՝ ձախակողմյան խաղաղապաշտների, գլոբալիստների և Եվրոպայի իսլամացման կողմնակիցների ատելությունը:

Ֆալլաչին ակտիվորեն աջակցում էր Եվրոպայի միավորմանը և իրեն դիրքորոշում էր որպես եվրոպական քաղաքակրթության նվաճումների պաշտպան:

«Երբ ես շատ երիտասարդ էի (...) ես փափագում էի, որ Եվրոպան միավորվի: Հետո ես վերադարձա պատերազմից, որտեղ իտալացիները և ֆրանսիացիները, իտալացիները և բրիտանացիները, իտալացիներն ու հույները, իտալացիներն ու ֆինները, իտալացիներն ու ռուսները, իտալացիներն ու գերմանացիները, գերմանացիներն ու ֆրանսիացիները, բրիտանացիները, լեհերը, հոլանդացիները, դանիացիները և ֆինները և ռուսները և այլք անխնա իրար սպանում էին, հիշու՞մ եք: (...) Անիծյալ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմ»:

Միևնույն ժամանակ, նա հպարտ էր իր իտալական արմատներով և այս քաղաքակրթության մեջ Իտալիայի ներդրմամբ: Նա խորը զայրույթ և դժգոհություն էր տածում իր երկրի հիմքերը քանդողների նկատմամբ: Նա ասում էր, որ Եվրոպան ծնեց շատ ավելի վտանգավոր գաղափարախոսություն, քան Հիտլերի նացիզմը կամ Մուսոլինիի ֆաշիզմն էին, որի հետևանքները մենք կարող ենք տեսնել այսօրվա գլոբալիզացիայում, երբ սահմանների ջանասիրաբար ջնջումը ծնում է նոր արևմտյան հասարակություն ՝ առանց գենդերային տարբերությունների, առանց կրոնի, առանց ընտանիքի ինստիտուտի և ազգային արմատների ՝ «մի ունայն տարածք», որում ծլում են իսլամական երկրներից գաղթականների արմատները:

Ավելի քան տաս տարի առաջ Ֆալլաչին այս ամենը անվանում էր «քաղաքական անսկզբունքայնություն»: Ի վերջո, այդ ժամանակ չարիքն ակնհայտ էր, բայց այսօր այն թաքնվում է «դատարկաբանության հետևում, որը հավակնում է մարդկայնություն դառնալ»:

«Հավանաբար խնդիրն այն է, որ ես եվրոպացի առաջնորդներից ոչ մեկում չեմ տեսնում Ռիչարդ Առյուծասիրտին», - ասում է նա: «Իտալիան սիրում է իր դրոշը և աջ ձեռքը դնում է իր սրտի վրա ՝ ողջունելով օրհներգը: Սա Իտալիան է, որի մասին ես երազում էի, երբ ես փոքրիկ աղջիկ էի ՝ առանց կարգին կոշիկների: Այս Իտալիան գոյություն ունի, չնայած նրան լռեցնում են, ծաղրում, վիրավորում, բայց այն դեռ կենդանի է ՝ չնայած բոլոր նրանց, ովքեր ցանկանում են այն գողանալ ինձանից: Անիծյալ լինեն նրանք, ովքեր նման ոտնձգություն են անում: Ովքեր էլ լինեն այդ զավթիչները»:

Նա գրել է չորս գիրք, որոնք նախազգուշացնում են մարդկությանը Եվրոպայի՝ իսլամական խալիֆայության վերափոխման մասին.  «Ինշալլահ» (Լիբանանի քաղաքացիական պատերազմի մասին),  «Օրիանա Ֆալլաչին հարցազրույց է վերցնում Օրիանա Ֆալլաչիից»,  «Ապոկալիպսիս» (նախորդ գրքի վերջաբանը), «Կատաղություն և հպարտություն», «Բանականության ուժը»: 

Չնայած այն փաստին, որ նա քրեական հետապնդման էր ենթարկվում իր հայրենիքում իր խիստ հայացքների համար նաև չնշելով այն ​​փաստն անգամ, որ նա կարող էր ցանկալի թիրախ դառնալ հազարավոր ահաբեկիչների համար, այնուամենայնիվ, կյանքի վերջին՝ 2005 թ., նա ստացավ այն, ինչին արժանի էր: Իր աշխատանքի համար նա ճանաչման արժանացավ Իտալիայի վարչապետ Բեռլուսկոնիի կողմից, ով նրան ոսկե մեդալ շնորհեց մշակույթի ոլորտում կատարած ավանդի համար:

Օրիանան այլևս չէր կարող գալ մեդալների հանձնման արարողությանը, բայց նա նամակ ուղարկեց` գրելով. «Ոսկե մեդալն ինձ շատ հուզեց, քանի որ դա մրցանակ է որպես գրող և լրագրող իմ քրտնաջան աշխատանքի, մեր մշակույթը պաշտպանելու համար պայքարի, իմ երկրի և ազատության հանդեպ իմ սիրո համար... Հանրության հայտնի իմ առողջական վիճակը թույլ չի տալիս գալ և անձամբ ստանալ այդ մրցանակը, որն ինձ համար  մի կնոջ համար, ով շատ սովոր չէ մեդալների և մրցանակների, ունի էթիկական և բարոյական մեծ նշանակություն»:

Օրիանա Ֆալլաչին մահացավ 2006 թ. սեպտեմբերի 15-ին երկարատև քաղցկեղից իր հայրենի Ֆլորենցիայում, ինչպես նա էր ցանկանում: Նա անջնջելի հետք թողեց ինչպես իր ժամանակակիցների մտքում, այնպես էլ այսօր այդ մարդկանց սրտերում, ովքեր նրան տեսնում են որպես մարգարե: Այդպիսին են տաղանդավոր լրագրողներն և գրողները՝ համաշխարհային սպառնալիքների կանխատեսողները:

Օրիանա Ֆալլաչին հիվանդանոցում  

Մնում է հուսալ, որ իրավիճակը Եվրոպայում և 2021 թ. արևելքում քրիստոնյաների հետապնդումները կստիպեն, որ շատ մարդիկ մտածեն եվրոպական քրիստոնեական քաղաքակրթության վերածնունդը խթանելու, այլ ոչ թե այլասերելու մասին: Եվրոպայի անկումը անխուսափելիորեն կանդրադառնա ոչ միայն դրանում բնակվող բնիկ ժողովուրդների, այլև Մերձավոր Արևելքի տարածաշրջանի քրիստոնեական երկրների վրա: